Контекст: Так пусть же в юбилей ваш золотой Преподнесёт судьба дары сердечные: Сил, бодрости, здоровья лет на сто И счастья годы жизни бесконечные! З любоўю і павагай дзеці, унукі, родныя і блізкія Шаноўныя Іван Ільіч і Зоя Аляксандраўна Буйко! Поздравляем вас со свадьбой золотой! Пусть будет в доме мир, будет покой! Тепло и свет на ваш очаг пусть проливается, Союз ваш с каждым годом укрепляется! Молодейте с каждою весной, Будьте счастливы своей судьбой, Живите долго-долго в радости, Оптимизма вам, как избавления от старости! З павагай брат Віктар з жонкай, пляменніцы Вольга, Наталля і іх сем’і Годовой отчет открытого акционерного общества «Гранит‑Агро» за 2022 год (УНП 500055866) 9

Контекст: Былая медыцынская сястра Бягомльскай раённай бальніцы, прафсаюзны лідар і грамадская актывістка, удзельніца народнага вакальнага ансамбля “Сакавіца” мясцовай дзіцячай школы мастацтваў, Зоя Аляксандраўна згуртавала вакол сябе такіх жа апантаных мастацкай самадзейнасцю людзей і аднавіла і канцэртныя выступленні, і танцавальна-забаўляльныя вечарыны, і пасядзелкі з чаяпіццем і сардэчнымі гутаркамі

Контекст: Доўгі час мясцовую дзятву таксама вучылі настаўніцы Ганна Рыгораўна Стрыгун, Зоя Аляксандраўна Буяк і іншыя

Контекст: Мы ў дарозе, мы на шляху!» – гэта пра нас! – такімі словамі завяршыла пісьмо Зоя Аляксандраўна

Контекст: В Год Исторической Памяти Прыгожай душы чалавек 11 жніўня свой 90-летні юбілей адзначае Зоя Аляксандраўна Разумоўская-Мілановіч Леў Талстой аднойчы сказаў, што добраму настаўніку дастаткова мець толькі дзве якасці – вялікія веды і вялікае сэрца; «Школа ў мяне ў генах, – пачынае размову Зоя Аляксандраўна; Пяць год студэнцкага жыцця Зоя Аляксандраўна ўспамінае як адну вялікую казку: удзел ва ўсемагчымых конкурсах, мастацкай самадзейнасці, праца ў піянерскіх лагерах, студэнцкіх атрадах… А наперадзе – самастойнае жыццё; На Пухавіцкай зямлі я яшчэ раз упэўнілася, што чалавек павінен жыць дзеля дабра, славіцца добрымі ўчынкамі, бо гэта і ёсць асноўныя якасці грамадзяніна нашай краіны», – з упэўненасцю дадае Зоя Аляксандраўна; З 1964 года Зоя Аляксандраўна Мілановіч – настаўніца рускай мовы і літаратуры Ухвальскай сярэдняй школы; «За ўсе гады педагагічнай дзейнасці ў настаўніцкай прафесіі не расчаравалася»,– прызнаецца Зоя Аляксандраўна; Зоя Аляксандраўна працытавала ў нейкі момант словы Васіля Сухамлінскага: «Без гарэння сэрца для стварэння дарагога і святога самыя правільныя ісціны застануцца для цябе мёртвымі і халоднымі літарамі»; Зоя Аляксандраўна заўсёды адкрывала сваё сэрца ўсім, хто ў гэтым меў неабходнасць; А яшчэ – вочы Зоі Аляксандраўны засвяціліся непараўнальнай радасцю, калі яна расказвала пра родных, бацькоўскі дом… Са слаўным юбілеем, шаноўная Зоя Аляксандраўна! Моцнага здароўя Вам, цяпла ў доме, любові і павагі ад родных і блізкіх

Контекст: — Наша Зоя Аляксандраўна заўсёды вылучалася актыўнай жыццёвай пазіцыяй і імкненнем дапамагчы ўсім, хто мае патрэбу; Зоя Аляксандраўна стала і маёй «правай рукой», — сцвярджае цяперашні старшыня сельвыканкама Алёна Пстыга; — Ну, што вы! — сціпла кажа Зоя Аляксандраўна

Контекст: – А гэта ўсе без выключэння: і галоўны рэдактар Іван Харытонавіч Габец, і карэспандэнты Іван Іванавіч Здрок, Зоя Аляксандраўна Андруковіч, Ірына Антонаўна Уласень, Аляксандр Пятровіч Носан, аператар машыннага набору Ірына Ігнацьеўна Шыкуць

Контекст: Святлана Георгіеўна Косік (СШ № 1), Генадзь Зыгмундавіч Зянько (Івянецкая СШ), Святлана Мікалаеўна Рахманько (Дорская СШ), Алена Міхайлаўна Гардынец (Багданаўскі Впк), Наталля Фёдараўна Маркевіч (СШ № 2), Наталля Мікалаеўна Віршыч (гімназія), Зоя Аляксандраўна Шаўлюк (Гародзькаўскі Впк), Ірына Віктараўна Дашыневіч (Выганіцкі дзіцячы сад), Святлана Іванаўна Гішман (Сакаўшчынскі Впк) – гэта той касцяк, на які заўсёды абапіраюся

Контекст: Зоя Аляксандраўна Міхнюк адзначыла юбілей, з чым яе павіншавалі родныя, калегі і прадстаўніцы Га «Беларускі саюз жанчын» 3 6 Акцыя

Контекст: Зоя Аляксандраўна Люстратава, у дзявоцтве Зацэпіна, якая нарадзілася і вырасла ў Кнышах, зараз на пенсіі, апавядала, што сярод гэтых прозвішчаў ёсць і прозвішча яе дзеда — Сямёна Захаравіча Мішура, які ў час вайны дапамагаў партызанам, насіў ім есці