Контекст: Дакладна не ведала, дзе жыве патрэбная доўгажыхарка, але, запытаўшыся ў дачнікаў, што сустрэліся па дарозе, зразумела: Зою Антонаўну тут ведаюць усе; З усмешкай успамінае Зоя Антонаўна выпадак са свайго навучання; Зоя Антонаўна на ўсё жыццё запомніла яго суровы позірк і словы: “Больш ніколі так не рабі, дачушка”; Як зараз памятаю: здала апошні экзамен (раней экзамены здавалі кожны год) і вясёлая ішла дадому – наперадзе ж вечарына! – такімі словамі Зоя Антонаўна распачала свой маналог пра вайну; – Нельга да вайны падрыхтавацца, – ціха сказала Зоя Антонаўна і замаўчала… 23 чэрвеня пачалася мабілізацыя: усіх мужчын забралі, жанчыны засталіся чакаць немаведама чаго… А потым у вёсцы з’явіліся немцы; Мы давалі, бо, канешне, баяліся, – успамінае Зоя Антонаўна; … Больш за семдзесят гадоў прайшло з тых дзён, але Зоя Антонаўна і сёння памятае пакутлівыя вочы смяротна параненага салдата, якія паціху станавіліся шклянымі, мёртвымі; – Валодзя Пташнік успомніўся, – тлумачыць Зоя Антонаўна; Зоя Антонаўна ўвесь час хацела вучыцца, быць медыкам; – Два месяцы вучылася і настаўнік атрымаўся, – смяецца Зоя Антонаўна; У 1948 годзе Зоя Антонаўна падала дакументы на завочнае аддзяленне Барысаўскага рускага педагагічнага вучылішча, а яе добры старэйшы таварыш Іосіф Лях, які быў інспектарам Бягомльскага раённага аддзела народнай асветы, пасадзейнічаў, каб яна стала загадчыцай Заборскай пачатковай школы; – Пасля таго, як Шыленская сямігодка была зачынена, мяне перавялі ў Бярозкаўску сярэднюю школу, дзе я і працавала да пенсіі, – працягвае распавядаць пра свой настаўніцк шлях Зоя Антонаўна; Вось і зараз Зоя Антонаўна чакае гасцей; Крыху падумаўшы, Зоя Антонаўна адказвае: – Напэўна, у тым, каб нікому не рабіць благога
Контекст: ■ГанаРовай ГРаматай Райвыканкама ўзнагароджана Зоя Антонаўна Кузьмянкова, галоўны эканаміст фінансавага аддзела Ваўкавыскага раённага выканаўчага камітэта — за шматгадовую добрасумленную працу ў органах дзяржаўнага кіравання
