Контекст: Адна са старонак прысвечана ветэрану вайны Адаму Арцёмавічу Новікаву; – Добра памятаю, як Адам Арцёмавіч прыходзіў да нас у школу, сустракаўся з дзецьмі, дзяліўся ўспамінамі, – гаворыць настаўніца гісторыі, былы дырэктар Валеўскай школы Нэля Санько; Пасля вайны Адам Арцёмавіч застаўся на Навагрудчыне, тут скончыў сярэднюю школу ў в; У 1967 годзе Адам Арцёмавіч закончыў Мінскую спецыяльную сярэднюю школу міліцыі імя М; І сённяшнія вучні Валеўскай школы ведаюць імя Адама Арцёмавіча Новікава, чытаюць яго ўспаміны, запісаныя былой вучаніцай школы Анастасіяй Піваварчык; У партызанскім атрадзе Нарадзіўся Адам Арцёмавіч у вёсцы Яноўка Краснапольскага раёна Магілёўскай вобласці ў лютым 1925 года; Адам Арцёмавіч добра помніў тыя трагічныя дні 1941 года, калі вяскоўцы каля гучнагаварыцеля слухалі зварот наркама Молатава; Адам Арцёмавіч успамінаў, як імкнуліся затрымаць рух цягнікоў, парушыць графік іх руху да фронту; Адаму Арцёмавічу школьнікі часта задавалі пытанне: ці страшна на вайне? А ён адказваў, што страшна было ўжо потым, калі застаўся жывы, калі цішыня, а падчас бою пра страх не думаеш; Як расказваў Адам Арцёмавіч, пазіцыі ворага былі добра ўмацаванымі; За гэты бой Адам Арцёмавіч быў узнагароджаны медалём «За баявыя заслугі»; Адам Арцёмавіч зноў на фронце: Лодзь, Познань, Варшава, а затым баі на тэрыторыі Германіі, баі за Берлін; І хаця ў жыцці было ўсякае, але заўсёды Адам Арцёмавіч памятаў наказ-развітанне бацькі