Контекст: Баба Вера! Баба Вера: Чаго табе? Сяргей: Вы ж у Сібіры былі? Баба Вера (да Зоі): З фапа, дзеткі, іду; Сяргей: Вашу ж сям’ю як кулакоў у трыццаць чацвёртым годзе выслалі? Баба Вера (да Зоі): Прасіла ў дохтура, каб якога парашку даў; Баба Вера (да Зоі): Не, парашку не мае (дастае з кішэні цыдулку і падае Зоі); Сяргей: Чакайце, чакайце, а Сібір? Зоя: Дык навошта вам столькі цукру? Баба Вера: А раптам вайна? Баба Вера адыходзіць
Контекст: Баба Вера кожны дзень чакала, выходзячы на дарогу, падоўгу глядзела ўдалячынь і ча� кала
Контекст: – Баба Вера, а ці лічыце вы за шчасце пражыць столькі гадоў, паназіраць, як змяняецца свет? – працягваю цікавіцца
Контекст: Баба Вера погладила его по русой головке, ласково произнесла: – Он у нас добрый, хороший
Контекст: Баба Вера яе вельмі любіла, не магла нарадавацца перад суседзямі
