Контекст: Андрей Климович Бусліны рай Бусліны рай, бусліны рай… Ён быў са мною па суседству, ён так спрыяў майму маленству, што аж свяціўся небакрай! Бусліны рай… А можа, я расла на шчодрым тым узроўні, дзе кожны год любіла ўлонне ах не адна буслоў сям’я… Бусліны рай, дзе панскіх ліп такі раскошны летам кроны раскідвалі шацёр зялёны, што не відно было сядзіб… Бусліны рай і там, і там, дзе аніколі не таміўся, – дзе бераг сажалкі жывіўся, штодзённа чуючы наш гам… Бусліны рай, бусліны рай… Ён знік, як сажалка, дзяцінства, а ў памяці яны – адзінствам, якому не кажу: “Бывай!