Контекст: Тады яшчэ мала хто здагадваўся, што праз пэўны час, ужо пад прозвішчам Сікірыцкая, Ванда Вацлаваўна стане адным з самых вядомых работнікаў культуры ў нашым раёне і падыме на зусім іншы ўзровень клуб, у які прыйшла працаваць адразу пасля школы; — Ніколі не забуду, як мяне хораша прынялі там, як падтрымалі, — узгадвае зараз Ванда Вацлаваўна; Як прыклад удзячнасці землякоў за адно з клубных мерапрыемстваў Ванда Вацлаваўна ўзгадвае такі выпадак: — Неяк наладзілі мы першы «агеньчык» для жывёлаводаў; — Вячоркі, дажынкі — хацелася, каб усё гэта першым было ў нас, каб з нас бралі прыклад, а не мы з некага, — усміхаецца Ванда Вацлаваўна; І цяпер Ванда Вацлаваўна самымі цёплымі словамі ўзгадвае сваіх аднадумцаў і на- дзейных паплечнікаў па клубнай рабоце — мастацкага кіраўніка Алену Мікалаеўну Цвірка, бібліятэкара Тамару Міхайлаўну Ванагель, якая, на жаль, рана пайшла з жыцця, удзельнікаў аматарскага калектыву “Чароўны куфэрак”, які пабываў нават на рэспубліканскіх дажынках у Слуцку, і ўсіх, хто дапамагаў Затур’янскаму Сдк у яго рабоце — ад спецыялістаў раённага аддзела культуры да кіраўнікоў мясцовай гаспадаркі; — Не ведаю, як бы мне працавалася цяпер, — сказала Ванда Вацлаваўна напрыканцы нашай гутаркі, — бо столькі ўсяго ёсць у інтэрнэце, што вочы разбягаюцца, а я ж некалі ўсё ездзіла ў Мінск у метадычны кабінет за цікавымі знаходкамі