Контекст: Ремонт На 90-м годзе пайшоў з жыцця наш знакаміты зямляк, вядомы вучоны, гісторык культуры, пісьменнік, літаратуразнаўца, публіцыст, перакладчык, доктар філалагічных навук, кавалер ордэна Францыска Скарыны прафесар Адам Восіпавіч Мальдзіс; Адам Восіпавіч адшукаў даты першага пісьмовага ўспаміну пра Астравец, Варняны і шэраг іншых населеных пунктаў раёна

Контекст: І заўсёды заставаўся верным сваёй першай прафесіі – журналіста: у самых сур’ёзных навуковых працах Адама Восіпавіча бачыцца трапнае жывое слова, уменне паказаць галоўнае; А пазней, у святочным нумары газеты, прысвечаным 60-годдзю «Астравецкай праўды», Адам Восіпавіч так расказваў аб пачатку доўгага і плённага супрацоўніцтва з «раёнкай»: «Першыя нумары раённай газеты – тады, вядома ж, «Сталінскай праўды» – пабачыў я ў 1944 годзе ў родных Расолах; Адзіны бар’ер: няшчырасць, хлусня!» Першы нумар «Сталінскай праўды» за 1948 год, для якога, па ўспамінах Адама Восіпавіча, ён напісаў верш, не захаваўся ў фондах Нацыяналь­ най бібліятэкі; Хоць вершаў Адам Восіпавіч больш не пісаў, цесныя стасункі з раённай газетай ён захаваў на ўсё жыццё; З удзяч насцю Адам Восіпавіч узгадвае, што набыты ў Астраўцы вопыт спатрэбіўся, калі ён стаў працаваць адказным сакратаром у Радашковіцкай раённай газеце «Сцяг Ільіча»; І затым – дзе б і з чым бы ні працаваў Адам Восіпавіч, ён не прапускаў найменшага ўспаміну пра Астравеччыну і сваіх землякоў: занатоўваў, абагульняў – і дасылаў у раённую газету; Таму Адам Восіпавіч заўсёды крытычна ставіўся да гэтай кнігі і пра паноў перавыдаць яе, гаварыў, што пасля ўнесеных правак «Астравеччына…» страціла сваю публіцыстычнасць і мае гістарычна-пазнавальнае значэнне пера важна для жыхароў раёна; », – пісаў Адам Восіпавіч у 2001 годзе; Адам Восіпавіч з жонкай Марыяй Карлаўнай падчас наведвання рэдакцыі «Астравецкай праўды»

Контекст: Адам Восіпавіч успамінае, як напярэдадні 1947 года яго, вучня 7 класа Астравецкай школы, паклікаў да сябе рэдактар газеты і прапанаваў напісаць верш у навагодні нумар; Адам Восі павіч усё жыццё пад трым лі ваў цесныя стасункі з Міка лаем Сярге еві чам і нават быў на яго пахаванні

Контекст: А што ж вядома пра Сесілію Чэстэртон і чаму яе варта прыгадаць у сувязі з Пухавіччынай? У 1982 годзе вядомы беларускі культуролаг Адам Восіпавіч Мальдзіс атрымаў стыпендыю Юнеска і адправіўся на два месяцы ў Англію, каб у бібліятэках Вялікабрытаніі пашукаць у замежнай літаратуры і ўвогуле ў кнігах і рукапісах, якія там захоўваюцца, згадкі пра Беларусь і беларускую літаратуру; Адам Восіпавіч Мальдзіс, уважліва прааналізаваўшы ўсе тэкставыя пазнакі, зазначыў: “Мяркуючы па адлегласці, гэта было недзе ў раёне Пухавіч…” Здзіўлены і разгублены “станцыйны майстар” (так называе чыгуначнага чыноўніка са станцыі Пухавічы англійская пісьменніца) пазнаёміўся з дакументамі вандроўніц са Старога Свету, пасля дапамог з транспартам; Мальдзіс, што яна з сімпатыяй пісала пра Савецкі Саюз? А магла ж напісаць “сенсацыйную” кнігу пра недахопы, многія заганы… Знайшоў Адам Восіпавіч у лонданскіх бібліятэках яшчэ дзве кнігі Сесілі Чэстэртон — “У самым змрочным Лондане” і “Жанчыны дна”… Але ж пісьменніца, якая спрычынілася ў 1930 годзе да Беларусі і Пухавіччыны, у прыватнасці, — асоба насамрэч дастаткова вядомая

Контекст: У №31 за 13 красавіка «Ста­ лінская праўда» змясціла артыкул свайго пастаяннага аўтара, вучня 10 класа Астравецкай школы Адама Мальдзіса «Выправіць недахопы ў школьнай рабоце», якая, як пазней неаднойчы ўспамінаў Адам Восіпавіч, каштавала яму залатога медаля і ледзь не сарвала паступленне на журфак БДУ: атэстат яму вы далі за дзень да заканчэння прыёму дакументаў

Контекст: Гэтыя звесткі Адам Восіпавіч вырашыў праверыць у маскоўскай «Ленінцы» – так знайшоў нумары за 1941 год

Контекст: Яшчэ школьнікам ён актыўна дру­ каваўся на старонках «раёнкі», прычым гэта былі не толькі інфармацыйныя паведамленні пра школьныя падзеі, але і крытычныя артыкулы – адзін з іх, які тычыўся кіраўніцтва раённага аддзела адукацыі, як успамінаў Адам Восіпавіч, каштаваў яму залатога медаля

Контекст: Дарэчы, я пляменніца апошняга і вельмі часта бываю ў яго ў гасцях у Мінску, а з Уладзімірам Караткевічам пазнаёмілася яшчэ ў дзяцінстве – са слоў Адама Восіпавіча, які з вялікім натхненнем расказваў раней і расказвае зараз пра свайго слаўнага сябра Валодзю ды пра іх прыгоды; – Адам Восіпавіч, ці хацелі б вы вярнуць тыя часы, калі Уладзімір Караткевіч быў жывы? – спытала я ў прафесара; – Ведаеш, прайшло ўжо больш за 30 гадоў з дня яго смерці, але ж той «гультай» быў як член нашай невялікай сям’і, а мне, увогуле, як родны брат, – адказаў Адам Восіпавіч; Адам Восіпавіч змоўк; Са слоў Адама Восіпавіча, шукаць, безумоўна, дарэмна; Напэўна, і не здаецца, а так яно і ёсць… Адам Восіпавіч вельмі многа цёплых слоў адрасаваў свайму сябру Уладзіміру, нават называў яго «дзіця са стажам», бо калі ён быў у гасцях, то нават паветра ў кватэры напаўнялася смехам і жартамі; На твары Адама Восіпавіча расцвіла ўсмешка, што прымусіла і нас усміхнуцца; Ведай нашых! Напісанае – застаецца – Часта да майго дзядулі прыязджаў у госці Адам Восіпавіч – мы родзічы

Контекст: Першы нумар «Сталінскай праўды» за 1947 год, для яко­ га, па ўспамінах самога Адама Восіпавіча, ён па просьбе тага­ часнага рэдактара газеты Міка­ лая Беркутава напісаў навагод­ ні вершык, не захаваўся – як і першы нумар газеты за 1948 год

Контекст: Янка тады чытаў гасцям свае вершы – яго вельмі ўпадабаў Адам Восіпавіч