Контекст: –Нарэшце! Я – страшна прыгожая! Пайду тату парадую… Тамара РАБІнКІнА
Контекст: Але гэта добры музык, не падумайце благога… Тамара РАБІНКІНа
Контекст: Пасмяяліся сябры, пацокалі языкамі: і праўда – дурням шанцуе! А мо, і не зусім дурням? Тамара РАБІНКІНа
Контекст: Затым патэ лефанаваў нявесце і перанёс рамантычную сустрэчу на Стары Новы год – ці мала што… Раптам не тая іголачка знайшлася? Тамара РАБІНКІНА
Контекст: За год, што сустракаліся, сабраў грошай, каб справіць сапраўднае вяселле, пра якое марыла яго абранніца: з белай сукенкай, лімузінам, феерверкамі… І цяпер вось… – Пакланіцеся да зямлі сваім бацькам… Сын ловіць вінаваты позірк бацькі, пераможны – маці, яны з нявестай нізканізка кланяюцца… Ён думае аб адным: «Толькі б яна стрымала слова, не напілася і не ўчыніла скандал… Толькі б не напілася!» Тамара РАБІНКІНА
Контекст: І сапраўды, далей прозвішча кожнага новага чалавека звярала па пашпарце: ці мала якую мянушку выдумалі вост рыя на язык калегі? Тамара РАБІНКІНА
