Контекст: Але настрой у мяне сапсаваўся, бо дэсерту смачненькага там не было – а мне так хацелася… Расказвалі, што летась у гэтым кафэ праводзілі спецыяльныя святы для дзяцей, дзе ўсяго было шмат: і смакаты, і забаў, і нават клоўны да іх прыязджалі… Як шкада, што тады я была яшчэ маленькая, а зараз нічога такога ні ў гэтым кафэ, ні ў якім іншым у нашым Астраўцы няма… А аднойчы, скажу я вам па вялікім сакрэце, Антон Чык узяў мяне з сабою яшчэ ў адно кафэ – «Піўны гетман»; Клас! Але Антон Чык папярэдзіў, што гэта было ў першы і апошні раз, і каб я больш нават не прасілася
Контекст: Кажуць, што нявыгадна кнігамі гандляваць, ніхто іх цяпер не чытае, усе ў камп’ютарах сядзяць… Здзівілася: няўжо тактакі і ніхто? Вось некалі Антон Чык браў мяне ў Мінск і па сва ёй звычцы «завіс» у кніжнай краме – дык там кніг столькі, што вочы разбягаюцца! Шка да толькі, што ён дзіцячыя аддзелы мінае, то ў фан тастыку ўдубіцца так, што на цягнік можна спазніцца, то ля паліцы з гістарычнай літаратурай застыне… Але калі там столькі кніжных крам, а ў іх столькі кніжак, то, напэўна, нехта ж гэта ку пляе і чытае
Контекст: Самы запамінальны момант з вучобы – гэта калі ўпершыню ўбачыў, як працуюць за станком па металу: пах металічнага пылу, стружка ідзе лёгка, бы драўляная… Гутарыў Антон Чык, фота аўтара
